Nie mam powołania do celibatu.

Od kilkunastu lat obserwuję przemianę świadomości naszego społeczeństwa w temacie życia w czystości i celibatu. Wyjeżdżając do Hiszpanii w 2002 roku, zostawiłam w Polsce rodzinę i znajomych, którzy w większości mieli spójny system wartości. Mam na myśli osoby należące do Kościoła Katolickiego. Życie na „kocią łapę” było napiętnowane. Współżycie przed ślubem – chociaż coraz częstsze także w rodzinach katolickich – nie było powodem do chluby i starano się ten fakt raczej kamuflować. Nauczanie Kościoła Katolickiego było jasne i konkretne.

W Hiszpanii przeżyłam szok. W pierwszej kolejności zobaczyłam na własne oczy jak wygląda kryzys duchowieństwa. Dałabym sobie wówczas głowę uciąć, że do Polski taki kryzys na 100% nie dotrze… W Kraju Basków gdzie przyszło mi spędzić 4 lata, zobaczyłam jak wyglądają puste kościoły. Na Mszach Świętych garstka wiernych i jeszcze mniej młodych. Z otwartą buzią przyjmowałam informacje, że kościoły przerabiane są na muzea, domy kultury, itp. W jednym z takich kościołów zorganizowano boisko dla młodzieży. W miejscu ołtarza stoi teraz bramka piłkarska. Podczas Eucharystii widziałam księży, którym nie chciało się czytać np. psalmu i zalecano lekturę w domu. Nie wszyscy księża mieli ochotę ubrać się w odpowiednie szaty liturgiczne do sprawowania Mszy Świętej. Nie widziałam żeby Hiszpanie spowiadali się, za to licznie przystępowali do Komunii Świętej. Co ciekawe, najczęściej rozdawanej przez świeckich szafarzy! Kiedy poszłam do spowiedzi, zostałam uświadomiona, że nie ma takiej potrzeby abym do spowiedzi chodziła, że wystarczy spowiedź powszechna. Powołanie się na Katechizm Kościoła Katolickiego i nauczanie Jana Pawła II spowodowało niebywałą irytację księdza i przez chwilę moje rozgrzeszenie zawisło na włosku. Wielokrotnie spotykałam się z krytyką Jana Pawła II i nieskrywanym pragnieniem aby jego pontyfikat jak najszybciej się skończył. Pamiętam gniew ojca dyrektora z ośrodka rekolekcyjnego w Loyola (tam gdzie znajduje się dom Św. Ignacego) na papieża Polaka za to, że kurczowo trzyma się udzielania Komunii Świętej do ust a nie na rękę. 

Podczas pobytu w Hiszpanii zobaczyłam również kryzys wartości hiszpańskiego społeczeństwa. Na ulicach oglądałam pary całujących się ostentacyjnie homoseksualistów i lesbijek. Dowiedziałam się także o istnieniu banku spermy i „o moim prawie do szczęścia” czyli możliwości posiadania dziecka bez tatusia, za pomocą metody in vitro.  Wszystko to w oczach Hiszpanów było jak najbardziej normalne i naturalne. Znajomi widząc, że jestem sama a jednocześnie wierząca, sugerowali – nie do końca żartem – żebym związała się z jakimś księdzem. (sic!) 

Od mojego powrotu do Polski mija 13 lat. Zaledwie 13 lat! A wszystko to, co tak bardzo szokowało mnie i bulwersowało w Hiszpanii, mogę obserwować na ulicach polskich miast i w katolickich świątyniach. Degradacja dotychczasowego systemu wartości jakimi żyliśmy jeszcze dwadzieścia lat temu, następuje w zawrotnym tempie. Od dłuższego czasu wśród ataków na Kościół króluje sztandarowy temat celibatu. Szokuje fakt, że coraz więcej tego typu ataków pochodzi od samych księży! Coraz liczniejsze i nagłaśniane (celowo?) są odejścia kapłanów ze względu na kobietę. Natomiast na forach społecznościowych spora część wiernych gratuluje im „życia w prawdzie” i życzy szczęścia na nowej drodze życia. (sic!) 
Niedawno wysłuchałam wyznania jednego z takich księży, który informuje wiernych, że kocha Kościół Katolicki, że chce być księdzem ale dodaje: „cały czas mam pragnienie w sercu aby być mężem, aby mieć żonę. Nie mam powołania do celibatu. Nie mam tej łaski.” 

Nie mam powołania do celibatu… to zdanie, wypowiedziane przez kapłana, nieprawdopodobnie brzmi w moich uszach. W uszach 48-letniej, niezamężnej kobiety należącej do Kościoła Katolickiego. 
Nie mam powołania do celibatu, mogłabym powiedzieć ja, ponieważ nie miałam powołania do zakonu i całe życie marzyłam o założeniu rodziny – ale nie ksiądz, który po kilkuletniej formacji seminaryjnej, świadomie i dobrowolnie przyjął święcenia kapłańskie a co za tym idzie także życie w celibacie.
Nie mam powołania do celibatu, mogłabym powiedzieć ja, która ze względu na brak męża żyję jako kobieta „samotna nie z wyboru” – ale nie ksiądz, który świadomie wybrał kapłaństwo a co za tym idzie, zrezygnował z małżeństwa. Dojrzały człowiek wie, że nie można zjeść ciastka i mieć ciastko. 

O co tu chodzi? Jak to możliwe, że kapłan, który świadomie i dobrowolnie zdecydował się na święcenia i jako ich konsekwencję przyjął w wolności celibat, po 10 latach kapłaństwa stwierdza definitywnie, że nie ma powołania do celibatu? 
Usiłuję wyobrazić sobie analogicznie tysiące wierzących kobiet i mężczyzn, stanu wolnego, którzy żyją już 20, 30, 40 lat w „niewybranym celibacie”. Skoro nie mają „powołania do celibatu” to jak mają go realizować w praktyce? Jak mają nabyć tę „łaskę życia w celibacie” niechcianym? Takich osób jest w kościele naprawdę bardzo dużo ale póki co, ich obecność zdaje się być niewygodna dla pozostałych wiernych, często także dla samych księży. Skąd mają czerpać siłę do wytrwania w czystości i cieszyć się tym darem, skoro sami księża negują jego wartość, zdają się jej nie dostrzegać i twierdzą, że są tej łaski pozbawieni?

Nie mam powołania do celibatu…
Od dłuższego czasu, to zdanie rezonuje we mnie i mówiąc bez ogródek, burzy krew w żyłach! Kiedy i jak to się stało, że coraz więcej polskich księży nie rozumie na czym polega powołanie i życie w czystości? Kiedy i jak to się stało, że w powszechnym nauczaniu praktycznie nie pojawia się temat życia w czystości i wstrzemięźliwości seksualnej (za wyjątkiem nauk przedślubnych)? Kiedy i jak to się stało, że w Kościele Katolickim zaprzestano zdrowej nauki na temat wyższości dziewictwa nad małżeństwem? Kiedy i jak to się stało, że powołanie rozumiemy jako samorealizację i życie w szczęśliwości tego świata? Kiedy i jak to się stało, że przysięga składana Bogu jest mniej ważna niż nasze pragnienia i uczucia tu i teraz? Kiedy i jak to się stało, że pozwoliliśmy sobie na infantylizację naszego życia duchowego, na postawienie naszych uczuć, marzeń i pragnień ponad wszystko, ponad wszystkie wartości z Bogiem na pierwszym miejscu? I w końcu, kiedy i jak to się stało, że przestaliśmy od siebie wymagać, pracować nad sobą, myśleć logicznie, kształtować silne charaktery, wyrabiać takie cechy jak honor i wierność (Bogu i ludziom)?

Zastanawiam się czy dożyję takich czasów, gdy księża, którzy jeszcze trwają w kapłaństwie, zaczną głosić płomienne homilie – poparte swoim świadectwem! – na temat wartości życia w czystości i celibatu. Osoby stanu wolnego tak bardzo potrzebują tego typu umocnienia i wsparcia! To powinien być „number one” współczesnego nauczania, od szkoły podstawowej począwszy a na seniorach skończywszy. Tak, na seniorach skończywszy skoro nie mają już odwagi napominać swoich dzieci i wnuków aby żyły zgodnie z przykazaniami Bożymi. Dla świętego spokoju wolą milczeć i powtarzać jak mantrę: „takie czasy”. Dziś wszyscy jesteśmy – w mniejszym lub większym stopniu – plugawieni nieczystościami, które non-stop płyną medialnymi rynsztokami do naszych uszu, oczu i serc! To nie celibat jest problemem a wszechogarniająca seksualizacja, sielankowe, wyidealizowane traktowanie małżeństwa a także wypaczony sens ludzkiego powołania. Doprowadziliśmy do takiego absurdu – konsekwentnie nam się to wpaja – że brak życia seksualnego uważamy za chorobę. Osoby, które nie uprawiają seksu traktowane są jak upośledzone i żyjące niezgodnie z naturą. Takie idiotyzmy słyszę od dwudziestu paru lat gdyż jestem kobietą niezamężną. Jako praktykująca, dojrzała, niezamężna katoliczka, słyszę jak to mi się życie nie udało bo nie mam męża i dzieci.
Temat czystości i dziewictwa w nauczaniu i formacji wiernych praktycznie nie istnieje.  Życie dowodzi, że w seminariach też mają z tym problem. Wierzące kobiety w Kościele Katolickim zazwyczaj wstydzą się swojego dziewictwa i chociaż pragną go zachować, to przestają być z niego dumne w chwili gdy na horyzoncie nie mają nikogo z kim to dziewictwo mogłyby stracić. (sic!) Oczywiście zgodnie z przykazaniami Bożymi czyli po zawarciu sakramentalnego małżeństwa. Dziś przyznanie się do dziewictwa – nawet w katolickiej rodzinie! – to największy obciach. Kobiety czerwienią się gdy mają to słowo wypowiedzieć w towarzystwie. Natomiast nikt nie czerwieni się słysząc obleśne kawały i kpiny z dziewictwa. 
W takim klimacie wychowują się nasi przyszli kapłani!
Kiedy dotrze do nas, że kryzys powołań kapłańskich tkwi w dużej mierze, w braku zdrowego nauczania na temat wartości dziewictwa i życia w czystości? Kiedy uświadomimy sobie, że jest to ten obszar naszego życia, który wystawiony jest na ataki z zewnątrz ale i wewnątrz naszego Kościoła?
Przeszukałam nagrania w sieci i na dziś znalazłam jedynie dwie homilie na temat wartości dziewictwa i czystości. Obie rewelacyjne ale trzeba się naszukać aby je odnaleźć. Może jest więcej tego typu perełek ale nie miałam szczęścia do nich dotrzeć. Poszukiwanie ich jest tak czasochłonne i mozolne, jak poszukiwanie złota. Za to bez problemu znajdziemy masę banalnych, infantylnych tekstów, które w żaden sposób nie tłumaczą na czym wartość dziewictwa polega. 

Skoro nie wiemy na czym polega wartość dziewictwa i jakim skarbem zostaliśmy obdarowani, to został nam już tylko płacz i lament. (sic!) Pewien ksiądz celebryta, zachęca kobiety w dojrzałym wieku (w momencie kiedy już wiedzą, że męża na pewno nie będą mieć) do opłakania swojego dziewictwa na wzór córki Jeftego. Zachęca do przeżycia pewnego rodzaju żałoby i chociaż powołania do zakonu nie mają, to uwaga: niech same wybiorą życie dla Królestwa Bożego i żyją jak zakonnice tyle, że w świecie. Może znajdą się fanki tej propozycji ale ja nie rozumiem co to znaczy, że mam opłakiwać swoje dziewictwo? Jak to się dzieje, że ma ono tak wielką wartość na kursach przedmałżeńskich a po latach, jeśli za mąż nie wyszłam, to muszę go opłakać – ale co, że go mam? że nie miałam z kim go stracić? – i po tej żałobie z uśmiechem na ustach zacząć żyć dla Królestwa Bożego. Powtórzę pytanie, na czym w takim razie polega wartość tego dziewictwa? Czy w ogóle istnieje jakaś wartość skoro kazań na ten temat nie słychać a księża celebryci huczą na prawo i lewo ale jedynie o czystości z odzysku? W internecie można natrafić na liczne świadectwa o czystości z odzysku (nawet wśród głoszących kapłanów) ale do niedawna nie natrafiłam na ani jedno świadectwo świeckiego, kapłana czy siostry zakonnej, na temat ich dziewictwa i przeżywania na codzień życia w czystości (realne problemy, trudności ale i szczególna łaska bez której zachowanie czystości nie byłoby po ludzku możliwe). Te, które pojawiły się ostatnio na katolickich videoblogach są cenne ale poruszają jedynie aspekt dotyczący głównie młodych ludzi, przygotowujących się do małżeństwa lub żyjących już w małżeństwie. Śmiem twierdzić, że troska o wstrzemięźliwość seksualną z perspektywą rychłego ślubu i pożycia małżeńskiego, to nie do końca to samo, co troska o życie w czystości osób, które nigdy rodziny nie założą lub ją utraciły (zostały porzucone, rozwiedzione lub owdowiały). Teoretycznie chodzi o to samo ale w praktyce problemy i motywacje znacznie się różnią.
Ależ to przecież taki intymny temat zaraz usłyszę. Doprawdy? Bardziej intymny niż rola seksu w małżeństwie, zagrożenia pornografią, itp. o czym słyszymy na licznych kazaniach, rekolekcjach stanowych czy nawet w listach duszpasterskich? Oto hasło z rekolekcji dla małżeństw znanego księdza, z maja 2019 roku: „ SEX JEST BOSKI! Akt małżeński – szansa spotkania z Bogiem i współmałżonkiem!”. Jeśli tego typu hasła padają nawet w moim Kościele, to nie dziwmy się, że kobiety za wszelką cenę chcą wyjść za mąż, potem 1/3 małżeństw się rozpada a księża porzucają kapłaństwo bo celibat im już nie smakuje.

Co to znaczy, że „nie mam powołania do celibatu”?

Tak się dziwnie składa, że każdy ale to każdy – z wyjątkiem osób, które zawarły sakramentalny związek małżeński – jest „powołany do życia w celibacie”. Dziś mało kto o tym pamięta. Nawet księża zaczynają w to wątpić. Kazań na ten temat nie uraczysz. Współżycie seksualne w Bożym planie zarezerwowane jest jedynie dla małżonków. Tak więc celibat może być wybrany jeśli ktoś decyduje się na życie konsekrowane lub niewybrany jeśli ktoś mimo ogromnego pragnienia założenia rodziny, z jakiegoś powodu nie mógł tego uczynić. Do życia w czystości i wstrzemięźliwości seksualnej zobowiązany jest bowiem każdy wierny Kościoła Katolickiego, który nie założył rodziny. Bez względu na to jak wielkie nosi w sobie pragnienie i marzenie o rodzinie, żonie/mężu i dzieciach. Do życia w czystości i wstrzemięźliwości seksualnej zobowiązany jest także każdy wierny Kościoła Katolickiego, który będąc w małżeństwie, został przez współmałżonka porzucony lub zdecydował się na rozwód czy też owdowiał.

Jak widać istnieje całkiem spora grupa wiernych w Kościele, którzy mogą powiedzieć, że „powołania do celibatu” nie mają a jednak powinni takie życie prowadzić, ze wszystkimi jego konsekwencjami. Powinni takie życie prowadzić, jeśli pragną życia w komunii z Bogiem, korzystając w pełni z bogactwa sakramentalnego życia Kościoła katolickiego. Inna rzecz, że w dzisiejszych czasach mało kto się tym przejmuje i traktuje Boże przykazania poważnie. A jeśli Bożej wizji na nasze życie nie bierzemy pod uwagę, to jak możemy oczekiwać na obdarowanie potrzebną łaską do życia w takim niechcianym celibacie? Łatwo powiedzieć: nie mam łaski celibatu. Ale czy staram się o nią, proszę o nią w modlitwie, podejmuję pracę nad sobą i rozwijam swoje życie duchowe w taki sposób aby móc z Bożą łaską współpracować w tej dziedzinie mojego życia? Czy zamiast prosić o tę łaskę, to wszystkie siły i wytrwałość w modlitwie kieruję w jedynej „słusznej” intencji: Boże daj męża/żonę. Jeśli postawimy na głowie nasze myślenie o powołaniu a małżeństwo potraktujemy jako najważniejsze powołanie życiowe wraz z życiem seksualnym, które ma świadczyć o naszym zdrowiu i zdolności do miłowania, to jak wytłumaczyć zdanie Jezusa, w którym jednoznacznie stwierdza, że w niebie nie będziemy się żenić ani za mąż wychodzić? (Mt 22, 30) Skoro małżeństwo jest ideałem powołania ludzkiego a życie seksualne jest nieodzowne aby móc prawdziwie kochać i być prawdziwie płodnym, to co mają powiedzieć małżeństwa niepłodne? Jaką wartość ma ich życie i małżeństwo? Analogicznie pod znakiem zapytania pozostaje powołanie sióstr i braci zakonnych. Idąc za takim rozumowaniem nie dziwi mnie coraz większy szum wokół celibatu księży i postulaty jego likwidacji. Skoro jednak tak wielką wartość (z definicji) ma małżeństwo i do tak wielkiej pełni prowadzi i poprzez seks w mistyczny sposób otwiera na Bożą obecność – dlaczego rozwodzi się prawie 40 % par, a zdrady i pornografia są na porządku dziennym?
Może przyczyna tkwi w błędnym sposobie myślenia o powołaniu – które postrzega się jako rodzaj samorealizacji, spełnianie własnych marzeń i pragnień? Już właściwie nie chodzi o Boga, ani o Królestwo Boże. Koncentrujemy się tylko na sobie, na naszych odczuciach, uczuciach, potrzebach… Przy takim podejściu nie sposób wytrwać w wierności ani żyjąc w celibacie, ani w małżeństwie. 

Znamienne, że w czasach kiedy nie mówi się już o wyższości dziewictwa nad małżeństwem (a do niedawna jeszcze takie było nauczanie katolickie), traktowane jest ono jak dziwactwo i straciło w powszechnej opinii jakąkolwiek wartość. Trudno aby ktoś wychowany w takim duchu miał pragnienie i dążenie do życia w czystości. Trudno tym bardziej by poświęcił swoje życie, decydując się na tak wielki trud celibatu dla Królestwa Bożego. Nie tyle odrzucając wartość samego małżeństwa (ta nie podlega dyskusji), co odkrywając niepodważalną wartość życia dla Królestwa Bożego.
Jezus mówiąc o bezżenności dla Królestwa Bożego dodał: „Kto może pojąć, niech pojmuje”. Cóż, w dzisiejszych czasach wydaje się, że mało kto już pojmuje…

Kiedy uświadomiłam sobie moją niewygodną sytuację życiową, mój „niewybrany celibat”, to po latach buntu, złości i bezsilności, uchwyciłam się tych słów Jezusa: „Kto może pojąć, niech pojmuje”. Czy ja mogę? Czy mogę to pojąć? Tak powoli rodziło się pragnienie – nie tyle zgody na ten niewybrany celibat, co zrozumienia na czym polega wartość bezżenności dla Królestwa Bożego? To oczywiste, że gdy dostrzegamy wartość czegoś, to rodzi się w nas automatycznie pragnienie posiadania a nie zaledwie akceptacji czy zgody. Z całego serca chciałam pojąć, co może być cenniejszego dla człowieka, który świadomie i dobrowolnie rezygnuje z małżeństwa i rodzicielstwa? W jakim celu Bóg może pragnąć tak wielkiego wysiłku i życia – wydawałoby się pozornie – wbrew naturze? 
W innym miejscu Jezus powiedział: „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Albowiem każdy, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu otworzą.” (M 7, 7-8)
W ten sposób trwam nieustająco w kołataniu, w poszukiwaniach i prośbach kierowanych do Jezusa aby pomógł mi pojąć ten fenomen celibatu dla Królestwa Bożego a zarazem wartość życia w stanie wolnym. Tak rozpoczęła się zmiana mojego myślenia. Tak otworzyłam swoje serce na Boże spojrzenie i Bożą wizję ludzkiego powołania, naszej samotności i niechcianego celibatu. Tak rozpoczęłam wędrówkę ku prawdzie…

Szczerze?

Mam dość czytania tekstów na katolickich portalach oswajających czytelników z wypaczonym obrazem życia w celibacie. Dobór argumentów za zniesieniem celibatu sugeruje wrażliwość i empatię rodem z telenoweli i romansów a nie znajomość klarownego nauczania katolickiego. Argumenty typu: celibatu nie ustanowił Jezus oraz prawosławni i protestanccy duchowni mogą mieć żony, zdają się na pierwszy rzut oka nie do obalenia. Ale czy ktoś, kto je przytacza, zadał sobie odrobinę trudu aby zapoznać się chociażby z nauczaniem świętego papieża Jana Pawła II? Gorąco polecam:  „Mężczyzną i niewiastą stworzył ich…” (Tom 3 Rodz. 2. O bezżenności dla królestwa Bożego). Już słyszę głosy sugerujące, że tego nie da się czytać, że to za trudny język, itp. Oczywiście w czasach „pisma obrazkowego” i problemów z czytaniem tekstów dłuższych niż 150 znaków, czytanie JPII może stanowić pewnego rodzaju wyzwanie. Nie dlatego, że pisze w sposób niezrozumiały, wręcz przeciwnie. Jednak treści są tak bogate, że nie da się ich przelecieć w 5 minut, zagryzając chipsy, słuchając radia i przeglądając jednocześnie newsy na Onecie. Jeśli jakimś cudem uda nam się wygospodarować chwilę ciszy i weźmiemy do ręki to dzieło, efekt czytania może nas zaskoczyć. Naprawdę warto. Gorąco polecam!

Wracając do argumentów za zniesieniem celibatu… czy ktoś z katolickich dziennikarzy zapoznał się z encykliką Piusa XII Sacra Virginitas „O świętym dziewictwie”? Czy znana jest im lektura rekolekcjonisty papieża Jana Pawła II, Benedykta XVI i Franciszka, Raniero Cantalamessa, pt. „Czystego serca”? Swoją drogą zastanawia mnie czy księża-celebryci, którzy sugerują, że nie ma nic złego w rozważaniu zniesienia celibatu księży i jeśli to nastąpi, to wyjdzie wszystkim na zdrowie – znają te pozycje, które wymieniałam? Wspomniane przeze mnie książki, są tak głębokie i jednoznaczne zarazem, że nie jestem w stanie zrozumieć, że ktoś po ich lekturze byłby w stanie bronić zniesienia celibatu. A powoływanie się na protestanckich, żonatych pastorów świadczy o ignorowaniu oczywistych faktów, że małżeństwo nie jest ani zabezpieczeniem dla duchownych przed zdradą, rozwodami czy pornografią ani też nie przyczyniło się do wzrostu powołań w tych denominacjach. Zdumieniem napawa również zaangażowanie niemieckiego episkopatu w sprawie zniesienia celibatu czy wyświęcania kobiet. Kościół w tym kraju jest praktycznie na wymarciu. To co zostało nosi śladowe znamiona katolickości. Zanik życia sakramentalnego nie tylko wśród wiernych. (sic!) Brak powołań kapłańskich. Zadziwiające, że w tak dramatycznej sytuacji jako cudowne remedium zdaje się zniesienie celibatu i dopuszczenie kobiet do święceń kapłańskich a nie radykalna odnowa życia duchowego, powszechne nawrócenie, powrót do wierności wielowiekowej Tradycji Kościoła katolickiego a przede wszystkim do życia sakramentalnego, do spowiedzi usznej (indywidualnej) oraz Mszy Świętej…

ps. Wszystkich kapłanów polecam naszej modlitwie. Są dla nas bezcennym skarbem, o który powinniśmy troszczyć się nieustająco. Wspierajmy ich aby wytrwali w wierności przysięgi jaką złożyli Bogu. Warto czerpać siłę z przykładu ich codziennego zmagania na drodze celibatu. Tym, którzy zwątpili, porzucili lub noszą się z zamiarem porzucenia celibatu – przypominajmy o jego wielkiej wartości! Nie tylko dla nich ale także dla całej wspólnoty Kościoła Świętego. Nasze świadectwo – osób samotnych nie z wyboru – może być dla nich umocnieniem ale tylko wtedy kiedy będziemy o tym głośno mówić. No i przede wszystkim kiedy sami odkrywając wartość dziewictwa i czystości, będziemy świadomie i radośnie żyć w bezżenności dla Królestwa Bożego. Nie brońmy się przed rozkoszowaniem się – już tu na ziemi – tym, co czeka nas wkrótce w Niebie!

MODLITWA ŚW. TERESY Z LISIEUX O ŚWIĘTOŚĆ KAPŁANÓW

O Jezu, Wiekuisty, Najwyższy Kapłanie, zachowaj Twoich kapłanów w opiece Twego Najświętszego Serca, gdzie nikt nie może im zaszkodzić. Zachowaj nieskalanymi ich namaszczone dłonie, które codziennie dotykają Twojego świętego Ciała. Zachowaj czystymi ich wargi, które zraszane są Twoją Najdroższą Krwią. Zachowaj czystymi ich serca naznaczone wspaniałą pieczęcią Twojego kapłaństwa. Spraw, aby wzrastali w miłości i wierności Tobie, chroń ich przed zepsuciem i skażeniem tego świata. Wraz z mocą przemiany chleba i wina, udziel im również mocy przemiany serc. Błogosław ich trudowi, aby wydał obfite owoce. Niech dusze, którym służą, będą dla nich radością i pociechą tu, na ziemi, a także wieczną koroną w życiu przyszłym. Amen.