Wszystko to co jest źródłem cierpienia w stanie samotności: NIE pochodzi od Boga; NIE jest Jego wyborem dla nas; NIE jest Jego wizją naszego życia!
-
-
Wiosenne Porządki. 2/3
Za wszelką cenę pragniemy uwolnić się ze szponów samotności i postrzegamy ją jako przekleństwo. Błagamy Boga aby uleczył naszą samotność a On tego nie robi bo… SAMOTNOŚĆ TO NIE CHOROBA! To nie jest też stan opłakany, ani tym bardziej do opłakiwania!
-
Wiosenne Porządki. 1/3
Warto rozgraniczyć to co jest źródłem cierpienia w naszej samotności (co tak bardzo boli) od stanu samotności, który sam z siebie - wbrew powszechnie panującej błędnej opinii - nie jest zły. Warto także zastanowić się, dlaczego to się nam tak często myli…
-
Rzecz o starych pannach. 3/3
W uzdrowieniu naszego myślenia nie chodzi o zastosowanie jakiejś socjotechniki i powtarzanie do lustra (jak to sugerują liczne cudowne podręczniki) - jaka cudowna i wartościowa jestem, a w głębi duszy wcale w to nie wierzę! Podstawą uzdrowienia w życiu duchowym jest stanięcie w Prawdzie i konfrontacja już nie z ludzkim, a z Bożym Słowem.
-
Rzecz o starych pannach. 2/3
Słowo „singiel” dla otoczenia jest bardzo praktyczne. Brzmi nowocześnie i jak trzeba, to zamyka wścibskim usta. Jak już wspomniałam wcześniej, problemu nie rozwiązuje. Powiem więcej, z punktu widzenia osoby wierzącej, używanie słowa singiel/singielka - w kontekście jaki Zachód nam zafundował - jest mylące i conajmniej nie na miejscu!
-
Rzecz o starych pannach. 1/3
W latach 70-tych dzieci straszono „czarną wołgą” a dorastające dziewczynki staropanieństwem. (...) Nie pojmowałam dlaczego stara panna traktowana jest jak drugi gatunek kobiety. Bardzo długo nie czułam się starą panną ale kilkakrotnie udało mi się doświadczyć takiego dość przykrego zaszufladkowania.
-
Ości samotności
Większość z nas staje na głowie, aby samotności nie doświadczyć. Chwila samotności wydaje się koszmarem, a co dopiero całe życie spędzone samotnie.
-
W poszukiwaniu prawdy o samotności…
Samotność nie z wyboru przeżywałam boleśnie. Nie byłam przygotowana na taki scenariusz życia. Czułam się skrzywdzona, pominięta, niewybrana i to nie tylko przez mężczyznę ale co gorsze, przez samego Boga. Nie miałam bowiem powołania do zakonu. Żartowałam, że jedyny zakon do jakiego się nadaję, to zakon męski...
